سیستم های اعلام حریق

معرفی سیستم های اعلام حریق :
سامانه اعلام حریق، به مجموعه ای از قطعات و دستگاه های الکترونیکی گفته می شود که وظیفه آشکارسازی حریق، دود، مونوکسید کربن و دیگر شرایط اضطراری و هشدار دادن به مردم از طریق وسایل دیداری و شنیداری را بر عهده دارند. این هشداردهنده ها ممکن است توسط آشکارسازهای دود و یا آشکارسازهای گرما و یا از طریق دستگاه های اعلام حریق دستی فعال شوند.

طراحی و استانداردهای سیستم‌های اعلام حریق :
بعد از اینکه اهداف حفاظت از حریق معین شد –معمولا با ارجاع به حداقل سطح حفاظت مقرر شده توسط دستورالعمل مدل مناسب ساختمان، سازمان های بیمه و دیگر تعهدات- طراح سامانه اعلام حریق متعهد به جزئیات اجزاء خاص، ترتیبات، و رابط لازم برای به انجام رساندن این اهداف می باشد. تجهیزات خاص تولید شده برای این اهداف انتخاب می شوند و روش نصب و راه اندازی استاندارد شده در حین طراحی پیش بینی شده است. از جمله استانداردهای سیستم‌های اعلام حریق می‌توان به UL، LPCB، EVPU، EN-54، NFPA72، BS5839 اشاره کرد.

اجزای تشکیل دهنده سیستم‌های اعلام آتش‌سوزی :

– کنترل پنل اعلام حریق (FACP)، واحد کنترل اعلام حریق (FACU) : این جزء ، هاب سیستم است که وظیفه آن نظارت بر ورودی و یکپارچگی سیستم و کنترل خروجی و تقویت اطلاعات است.

– منبع انرژی اولیه : معمولا یک منبع جریان 120 یا 240 ولتی متناوب از ابزار برق تجاری. در برنامه های کاربردی غیر مسکونی، یک مدار واحد برای سیستم های اعلام حریق و اجزای آن اختصاص یافته است.

– منبع ثانویه (پشتیبان) انرژی : این جزء، معمولا متشکل از باتری های اسید سرب مهر و موم شده و یا منابع اضطراری دیگر از جمله ژنراتور است، که برای تامین انرژی در صورت قطع برق اولیه مورد استفاده قرار می گیرد.